Voorschoten - Cees Smit is schrijver maar hij is ook blind. Regelmatig ergert hij zich aan fietsers en brommers op wandelpaden: 

Dagelijks laat ik in Voorschoten mijn geleidehond uit. Gelukkig tref ik het want er zijn veel wandelpaden waar ik als blinde rustig kan lopen. Mijn hond Lenno loopt dan vrij met een belletje om, zodat ik kan horen waar hij is.

 

Regelmatig rijden er fietsers en brommers op de wandelpaden. Als ik ze aan hoor komen, ga ik altijd langs de kant staan om ze door te laten. Drie van de tien groeten en bedanken. Uiteraard groet ik dan terug. De andere zeven rijden gewoon (hard ) door. Als het waait, kun je ze slecht horen aankomen en dan is het vaak even schrikken geblazen.

 

Afgelopen week kwam er op een voetpad weer een fietser achterop. Ik ging langs de kant staan en groette. De dame groette terug. Langzaam passeerde ze mij en ineens zei ze: ‘Hé hondje, kijk uit! Omdat het als een berisping klonk, reageerde ik impulsief: ‘nee mevrouw, het is: ‘hé mevrouw, kijk  uit!’

 

‘Maar ik kijk toch goed uit,’ zei ze bits.

 

‘Maar mevrouw, dit is een wandelpad en geen fietspad. Mijn hond behoeft niet voor fietsers uit te kijken. ’

 

Een beetje boos reed ze door en zo’n twintig meter verderop riep ze me nog iets onverstaanbaars toe. Wat misselijk en wat een niveau, dacht ik gelijk bij  mezelf.

 

Ik probeer me er verder maar niet aan te storen, want als blinde sta je toch altijd op de tweede plaats in deze maatschappij.Cees Smit en zijn blindegeleidehond Lenno. Foto | Renate Dutree